اضطراب جدایی به ترس یا نگرانی بیش از حد در مورد جدایی از خانه یا یک فرد اشاره دارد.
اضطراب جدایی یک مرحله طبیعی در رشد نوزاد است، زیرا به کودکان کمک می‌کند تا روابط را درک کنند و بر محیط خود تسلط پیدا کنند. معمولاً اضطراب جدایی در حدود 2 سالگی به پایان می‌رسد، زمانی که کودکان درک می‌کنند که ممکن است والدین از دسترس و دید او خارج شوند، اما بعداً باز خواهند گشت. ویژگی کلیدی اختلال اضطراب جدایی زمانی است که اضطراب فرد از حالت طبیعی با توجه به سن رشدی او بالاتر برود.
در این مقاله به تعریف اضطراب جدایی ، نشانه‌ها، دلایل، روش جلوگیری، درمان و رفتارهای مناسب در خانه در مورد آن می‌پردازم.
کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است بیش از حد به والدین خود بچسبند، نخوابند حتی زمانی که نیاز به خواب دارند مگر در کنار یکی از والدین خود باشند، تمایلی به حضور در اردو یا خوابیدن در خانه دوستان خود نداشته باشند، در هنگام خارج شدن از خانه بدون والدین دچار علائم فیزیکی مانند سردرد، تهوع و استفراغ را تجربه شوند. بزرگسالان مبتلا به این اختلال ممکن است در سفرهای تنهایی، احساس ناراحتی کنند، کابوس‌هایی را در مورد جدا شدن از افرادی که به آن‌ها دلبسته هستند ببینند، یا بیش از حد نگران فرزندان یا همسر خود باشند و به طور مداوم مکان آن‌ها را بررسی کنند.
هنگامی که جدایی اتفاق می‌افتد، کودکان ممکن است گوشه‌گیر، غمگین به نظر برسند یا در تمرکز روی کار یا بازی مشکل داشته باشند. با توجه به سن فرد، ممکن است از حیوانات، هیولاها، تاریکی، سارقان، آدم‌ربایان، سفر با هواپیما یا موقعیت‌های دیگری که خطرناک تلقی می‌شوند، ترس داشته باشند. برخی افراد بدون در نظر گرفتن سنشان، وقتی از افرادی که به آن‌ها دلبستگی دارند جدا می‌شوند، به شدت دلتنگ می‌شوند. تجربه اختلال اضطراب جدایی اغلب برای اعضای خانواده ناامیدکننده است و می‌تواند منجر به رنجش و درگیری شود.
علائم
اختلال اضطراب جدایی زمانی تشخیص داده می‌شود که علائم برای سن رشدی فرد بیش از حد باشد و باعث ناراحتی قابل توجهی در عملکرد روزانه شود. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- پریشانی مکرر و بیش از حد در مورد پیش‌بینی یا دوری از خانه یا عزیزان
- نگرانی دائمی و مفرط در مورد از دست دادن والدین یا عزیزان دیگر در اثر بیماری یا فاجعه
- نگرانی دائمی از این‌که اتفاق بدی بیفتد، مانند گم شدن یا ربوده شدن که باعث جدایی از والدین یا سایر عزیزان شود
- امتناع از دوری از خانه به دلیل ترس از جدایی
- فرد نمی‌خواهد در خانه تنها باشد زمانی که پدر یا مادر یا عزیز دیگری در خانه نباشند
- بی‌میلی یا امتناع از خوابیدن خارج از خانه بدون والدین یا عزیزان دیگر
- کابوس‌های تکراری در مورد جدایی
- شکایت مکرر از سردرد، معده درد یا علائم دیگر هنگام جدایی از والدین یا عزیزان دیگر
- اختلال اضطراب جدایی ممکن است با اختلال هراس و حملات پنیک مرتبط باشد.
علل ایجاد اضطراب جدایی
اضطراب جدایی از افرادی که فرد به آن‌ها دلبستگی دارد بخشی طبیعی از رشد اولیه است، به ویژه در چند سال اول زندگی. اضطراب زمانی مشکل‌ساز می‌شود که با توجه به مرحله رشد فرد بیش از حد باشد و زندگی فرد را مختل کند.
اگرچه علت اختلال اضطراب جدایی ناشناخته است، اما برخی از عوامل خطر شناسایی شده‌اند. اختلال اضطراب جدایی معمولاً پس از تجربه یک اتفاق استرس‌زا یا از دست دادن، مانند مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی، تغییر مدرسه، طلاق و یا فاجعه‌ای که فرد را از عزیزانش جدا می‌کند، ایجاد می‌شود. علاوه بر این، داشتن والدینی که بیش از حد محافظت از کودک می‌کنند یا اصلا به کودک توجه نمی‌کنند ممکن است منجر به اختلال اضطراب جدایی شود.
عوامل خطر
اختلال اضطراب جدایی اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود، اما ممکن است تا سال های نوجوانی و گاهی تا بزرگسالی ادامه یابد.
عوامل خطر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- از دست دادنی که منجر به جدایی می‌شود، مانند بیماری یا مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن حیوان خانگی محبوب، طلاق والدین، یا نقل مکان یا رفتن به مدرسه
- سابقه خانوادگی، از جمله خویشاوندان خونی که دارای مشکلات اضطرابی یا اختلالات اضطرابی هستند، نشان می‌دهد که این ویژگی‌ها می‌توانند ارثی باشند.
عوارض
اختلال اضطراب جدایی باعث ناراحتی و مشکلات عمده در عملکرد در موقعیت‌های اجتماعی یا محل کار یا مدرسه می‌شود.
اختلالاتی که می‌تواند همراه با اختلال اضطراب جدایی باشد عبارتند از:
- سایر اختلالات اضطرابی، مانند اختلال اضطراب فراگیر، حملات پنیک، فوبیا، اختلال اضطراب اجتماعی یا آگورافوبیا
- اختلال وسواس فکری عملی
- افسردگی
مقاله مرتبط:
افسردگی؛ نشانه‌ها، علل، انواع و درمان
اختلال اضطرابی چیست؟ انواع، علل و درمان
راه جلوگیری از اضطراب جدایی
هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از اختلال اضطراب جدایی در کودک شما وجود ندارد، اما این توصیه‌ها ممکن است کمک کنند باشد.
اگر نگران این هستید که اضطراب فرزندتان بسیار بدتر از یک مرحله عادی رشد است، در اسرع وقت به دنبال مشاوره حرفه‌ای باشید. تشخیص و درمان به موقع می‌تواند به کاهش علائم و جلوگیری از بدتر شدن اختلال کمک کند.
برای کمک به جلوگیری از عود یا بدتر شدن علائم، برنامه درمانی را دنبال کنید.
اگر اضطراب، افسردگی یا سایر نگرانی‌های مربوط به سلامت روان دارید، به دنبال درمان حرفه‌ای باشید تا بتوانید مهارت‌های مقابله‌ای سالم را برای فرزندتان الگوسازی کنید.
درمان
اختلال اضطراب جدایی معمولاً با روان درمانی و گاهی همراه با دارو درمان می‌شود. روان درمانی، شامل کار با یک درمانگر برای کاهش علائم اضطراب جدایی است.
درمان شناختی رفتاری (CBT) یک نوع روان درمانی موثر برای اختلال اضطراب جدایی است. در طول درمان، کودک شما می‌تواند یاد بگیرد که چگونه با ترس‌های مربوط به جدایی و عدم اطمینان روبرو شود و آن را مدیریت کند. علاوه بر این، والدین می‌توانند یاد بگیرند که چگونه به طور مؤثر حمایت عاطفی خود را ارائه دهند و فرد را تشویق کنند که استقلال متناسب با سن خود را داشته باشد.
گاهی اوقات، در صورت شدید بودن علائم، ترکیب دارو با CBT ممکن است مفید باشد. داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) ممکن است گزینه‌ای برای کودکان بزرگ‌تر و بزرگسالان باشد.
شیوه زندگی و درمان های خانگی
می‌توانید این مراحل را نیز برای کمک به کاهش اضطراب جدایی کودک خود انجام دهید:
با اختلال اضطراب جدایی فرزندتان آشنا شوید. با متخصص سلامت روان فرزندتان صحبت کنید تا در مورد این اختلال بیاموزید و به او کمک کنید تا آن را درک کند.
به برنامه درمانی اضطراب جدایی پایبند باشید
حتما قرارهای درمانی را برای فرزندتان حفظ کنید.
مقابله و حمایت
کنار آمدن با کودکی که دارای اختلال اضطراب جدایی است می‌تواند ناامید کننده باشد و باعث درگیری با اعضای خانواده شود و یا باعث نگرانی و اضطراب زیادی برای والدین شود.
از درمانگر فرزندتان برای مقابله و حمایت راهنمایی بخواهید. به عنوان مثال، درمانگر ممکن است به شما توصیه کند:
خداحافظی را تمرین کنید، فرزندتان را برای مدت کوتاهی نزد یک مراقب قابل اعتماد بسپارید تا به فرزندتان کمک کند یاد بگیرد که می‌تواند برای بازگشت روی شما حساب کند.
همچنین ایجاد و حفظ روابط حمایتی برای خودتان بسیار مهم است، بنابراین بهتر می‌توانید به فرزندتان کمک کنید.
من را در شبکه‌های اجتماعی همراهی کنید
بدون دیدگاه